Updates

Ironman by Proxy

Dit was de ergste dag in mijn triathlonleven ooit. 

Op dit moment heb ik mijn 'race' nog niet voldoende verwerkt om het op web-papier te zetten. Daarom bij hoge uitzondering een Ironman by Proxy op de voorpagina. (In die stukjes geeft Fred zijn doorgaans nogal gekleurde visie op het triathlonbestaan.)




All days are proxy, but some...

Vandaag heb ik de andere kant van de medaille van heel dichtbij gezien. De race die begon als de spannendste dag van het seizoen ontspon zich als een fysieke, en daarna mentale, kwelling.

Vandaag zag ik mijn triatlete naar keuze, mijn lief, mijn aanstaande, de heldin van mijn verhaal, na een halve loopronde stilstaan tijdens het WK.
Ze brak, de pijn aan haar pees in de linkerknie was te heftig, verder dan hier hardlopen was simpelweg onmogelijk.

De race was niet langer een race, er was enkel nog een afstand tot de finish.

Hevig overstuur wilde ze de handdoek in de ring gooien. Met enige moeite haalde ik haar over om nog een stuk te wandelen, om niet in de volle emotie uit te stappen. Ik wilde vooral dat ze een deel van haar verdriet op het parcours zou doorleven, en dat ze de beslissing om uit te stappen bewust zou nemen, en niet in de pieken van haar emoties.

Samen wandelden we de eerste ronde door. Een ronde vol boosheid, frustratie, en pijn. Na die eerste ronde volgde een tweede breekpunt. Esther is een trotse triatlete, ze werkt hard voor wat ze tussen start en finish presteert. Dit voldeed totaal niet.

Samen werkten we onszelf door het verschil tussen hoop en vrees heen. Sarcasme is een krachtige drilboor. We scholden, we huilden, we lachten. En we liepen verder.

Ondertussen stroomden vanuit Nederland via de sms eerst vele vragen binnen, niet veel later gevolgd door vurige aanmoedigingen. Samen wandelden we door.

Aan het eind van de tweede ronde ontdekte Esther een snellere methode om vooruit te komen, zonder al te veel pijn: huppelen.

De reacties van het publiek en Esther’s lotgenoten op het parcours waren overweldigend. Het deed iedereen heel erg goed. Het vrolijke gehuppel van mijn lief stond in schril contrast met haar innerlijke gemoedstoestand. Maar we gingen nog steeds vooruit.

In ronde drie zei ze opeens: ‘En nu wil ik die stomme medaille hebben ook.’ Toen wist ik dat het goed zat. Ik kon ophouden met praten, het hoofd was weer stabiel, ze ging weer volledig op eigen mentale kracht. Samen liepen we de derde ronde vol.

Uiteindelijk ging Esther huppelend, lachend, en met een trots opgeheven hoofd, over de finish. Diep van binnen huilde ze.

In dat beeld besefte ik opeens dat ik mijn Ironwoman nog nooit zo stoer had zien finishen. Dat huppeltje vertelde het hele verhaal:

‘Ik ga door zo lang ik kan, op welke manier het ook moet. Want dit is het WK Ironman70.3, en dit is wat ik doe.'

'Zo moet het.’

8 opmerkingen:

  1. Wat ontzettend knap, diep respect!
    Groet,
    Anneke

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Damn women, you are one tough bit@#$

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zo zo zo, wat een coach en wat een ironwoman......diep diep respect, geweldig, een psycholoog waardig hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Hé Essie, chapeau! Wat een drama, met een ... acceptabel einde, toch?
    Op naar herstel, knuffel.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wat een beest. Ik ben trots. Als je straks terugkijkt zal het absoluut ook met diezelfde trots zijn. Weet je dat je op trots zelf ook trots kan zijn? Dikke kus op het knietje! CU soon!!!!!

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hé doorzetter.
    We zijn apetrots op je hoor!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Veel respect en bewondering voor al je sportieve activiteiten.

    BeantwoordenVerwijderen

Esther Brakenhoff Shared by WpCoderX Copyright © 2014

Mogelijk gemaakt door Blogger.