Samen fietsen met Fred

Vandaag stond er een rustige duurrit van twee uur op het programma. Mijn plan was om vanaf het hotel richting zwemstart te fietsen, daar nogmaals de slotkilometers van het fietsparcours te rijden en dan na een uurtje gewoon weer rechtsomkeert te maken.

Maar eerst was er nog de afspraak die ik met Amber gemaakt had. Die wilde ik nakomen. Vooral ook omdat ik - zoals ik in mijn vorige update al vertelde - zo veel profijt heb van de krachttrainingen. Dat voordeel wil ik vasthouden.

De krachtoefeningen van vandaag zijn bedoeld om de spanning op de romp- en beenspieren er goed op te houden. Mijn idee was om dat in de ochtend te doen, redelijk vroeg. Met een specifieke reden: Fred. Dit soort oefeningen zijn vaak niet erg charmant, veel gehijg en een rood hoofd, en ik wilde liever niet op die manier op de foto, laat staan op film. Het heeft niet mogen baten, al tijdens de sessie werd er al een foto op Facebook geplaatst. Fred vroeg daarvoor nog wel mijn toestemming.

Wat mij eigenlijk nog het meest verbaasde, is de alertheid van meneer de Vries om acht uur 's ochtends! (Jetlag?) Ik hoopte dat manlief op dat tijdstip nog in een halfslaap-toestand - zoals ALTIJD op dat tijdstip - zou verkeren. Maar nee, meneer was wakker, en zelfs zo wakker dat er film en foto's gemaakt werden. Ik hijgend, puffend al opdrukkend en plankend op de hotelkamer, hij leedvermaak. Tja.. Misschien kan deze kennis, Fred wakker en alert om acht uur in de ochtend - mij later nog eens van pas komen.

Wellicht heb ik hem ook geïnspireerd. Gisteren hebben we namelijk samen een kort herstellloopje gedaan en vanmorgen stelde hij voor om een racefiets te huren om samen met mij te gaan fietsen! Fred heeft van ons ritje samen ook een leuk filmpje gemaakt. Zijn filmkunsten en mijn fietsbenen zijn onder deze update te bewonderen. 

Het jeugdige enthousiasme van mijn man kreeg een lastige eind. Uiteraard, wil ik haast zeggen. Op de klimmetjes van het parcours had hij een beetje teveel zijn best gedaan, dus op de terugweg was het niet veel meer, huilend in mijn wiel. ;-)

Halverwege hebben we nog even een stop gemaakt bij het triatloncentrum dat langzaam verrijst in het skidorp Mont-Tremblant. Wauw! Dat wordt echt supergaaf! Kriebels krijg ik er van, ik ga hier starten, jiehoe!

Alle triatleten die ik vandaag op het parcours ben tegengekomen wezen er natuurlijk ook wel op dat er iets staat te gebeuren hier, maar het zien van andere atleten geeft mij niet zozeer de kriebels. Kriebels op basis van concurrentie hoeven voor mij niet per se. Zondag wil ik met Me Myself and I starten en in mijn eigen flow racen, dát is waar ik kriebels van krijg!