Morgen is de dag waar ik al bijna een jaar naar heb uitgekeken. Op een positieve manier, maar een groot deel van het jaar ook op een minder positieve manier.
Als ik nu terugkijk, is er in het afgelopen jaar zoveel op mijn pad gekomen, dat ik de focus op deze belangrijkste wedstrijddag enigszins ben kwijtgeraakt. Wel heb ik - bijna krampachtig - vastgehouden aan de trainingen. Ook al omdat ze mij dag na dag, week na week, maand na maand hebben geholpen structuur te houden, en mezelf te ontladen van alles wat ik op mijn pad ben tegengekomen. En dat heeft er voor gezorgd dat ik fysiek fit in Canada ben aangekomen.
Terug naar de focus, want voor een goede prestatie is alleen fysieke fitheid niet genoeg, ook mentale fitheid moet er zijn. Een juiste mix van alertheid en ontspanning.
Aan alertheid ontbreekt het mij doorgaans niet, maar een zekere mate van mentale ontspanning moet ik bewust afdwingen. Dus zorg ik ervoor dat ik in deze laatste dagen voor racedag zoveel mogelijk stress voorkom, vermijd, uit de weg ga of uitbesteed (aan de dichtstbijzijnde Fred). En dat is gelukt.
Aan alertheid ontbreekt het mij doorgaans niet, maar een zekere mate van mentale ontspanning moet ik bewust afdwingen. Dus zorg ik ervoor dat ik in deze laatste dagen voor racedag zoveel mogelijk stress voorkom, vermijd, uit de weg ga of uitbesteed (aan de dichtstbijzijnde Fred). En dat is gelukt.
Zo zijn we donderdag, samen met clubgenoot Daniël, vroeg naar de registratie gegaan om alle benodigdheden voor de wedstrijd op te halen. In alle rust zijn we over de expo gestruind. We hebben heel relaxed gekeken, gepast en gekocht, om voor alle drukte weer te vertrekken naar het hotel.
Vrijdag was Ultimate Rustdag. Op het programma: een wasje doen, en om 17 uur Daniël en zijn echtgenote ophalen voor het Ironman-welkomstdiner. Altijd een hele happening om met ruim 2600 atleten én familie/vrienden/aanmoedigers te gaan eten. Het diner was goed verzorgd en georganiseerd. Via het buffet naar de grote ronde tafels, om daar te eten en het programma te volgen.
Eerst werd het publiek vermaakt met muziekoptredens en een soort circusact van een acrobate die dubbele salto's met schroef maakte op een verende evenwichtsbalk, die weer door twee sterke kerels op hun schouder werd gedragen. Erg gaaf!
Daarna kwamen alle "verplichte en uiterst vervelende tot tenenkrommende praatjes" aan bod. Twee hoogtepunten: een speech van vier minuten waarin het woord 'Subaru' 23 keer viel, en iemand van de organisatie die het opperhoofd van Ironman bedankte voor zijn visionaire leiderschap.
De briefing voor de atleten werd er vlotjes maar functioneel doorheen 'gejakkerd'. Prettig, ik heb bij briefings gezeten waarbij het leek alsof de uitleg voor mijn oma van bijna 90 jaar bedoeld was.
Tot slot werden we uitgenodigd om ons naar het grote podium op het finishterrein te begeven voor nog meer optredens. Dat hebben we als echte energiebesparende atleten maar aan ons voorbij laten gaan.
Vrijdag was Ultimate Rustdag. Op het programma: een wasje doen, en om 17 uur Daniël en zijn echtgenote ophalen voor het Ironman-welkomstdiner. Altijd een hele happening om met ruim 2600 atleten én familie/vrienden/aanmoedigers te gaan eten. Het diner was goed verzorgd en georganiseerd. Via het buffet naar de grote ronde tafels, om daar te eten en het programma te volgen.
Eerst werd het publiek vermaakt met muziekoptredens en een soort circusact van een acrobate die dubbele salto's met schroef maakte op een verende evenwichtsbalk, die weer door twee sterke kerels op hun schouder werd gedragen. Erg gaaf!
Daarna kwamen alle "verplichte en uiterst vervelende tot tenenkrommende praatjes" aan bod. Twee hoogtepunten: een speech van vier minuten waarin het woord 'Subaru' 23 keer viel, en iemand van de organisatie die het opperhoofd van Ironman bedankte voor zijn visionaire leiderschap.
De briefing voor de atleten werd er vlotjes maar functioneel doorheen 'gejakkerd'. Prettig, ik heb bij briefings gezeten waarbij het leek alsof de uitleg voor mijn oma van bijna 90 jaar bedoeld was.
Tot slot werden we uitgenodigd om ons naar het grote podium op het finishterrein te begeven voor nog meer optredens. Dat hebben we als echte energiebesparende atleten maar aan ons voorbij laten gaan.
Ook deze zaterdag hebben we de rust succesvol weten te bewaren: vijf minuten na openingstijd stonden Daniel en ik bij het vrijwel lege parc fermee om onze fietsen en kleding op hun plek te hangen. Geen krioelende atleten om me heen, heerlijk. Het is wel leuk hoor zo'n wedstrijd met zijn allen, maar ik heb nu wel even genoeg aan mijn eigen wedstrijdstress.
Wel hebben we nog even een nieuwe zonnebril voor Daniel gekocht, want met een minuscuul haarscheurtje in het neussteundingetje kan je natuurlijk geen WK doen.
En toen was er wederom de rust van de eigen hotelkamer. Samen met Fred heb ik die nog even verlaten voor een los-loop-halfuurtje, waarbij we een nieuwe route uitkozen. Schitterend, dat wel, maar het los-loop-halfuurtje zou zo aanzienlijk worden uitgebreid. Naar een duurloop van ruim een uur, wel te verstaan. Nog los van het feit dat Fred dit natuurlijk nooit gaat redden, wilde mijn hoofd terug naar het hotelbed. We zijn rustig terug gewandeld naar bekend terrein, en vanaf daar hebben we de laatste vijf minuten van het los-loop-halfuurtje afgerond. Resultaat: geen stress.
Wel hebben we nog even een nieuwe zonnebril voor Daniel gekocht, want met een minuscuul haarscheurtje in het neussteundingetje kan je natuurlijk geen WK doen.
En toen was er wederom de rust van de eigen hotelkamer. Samen met Fred heb ik die nog even verlaten voor een los-loop-halfuurtje, waarbij we een nieuwe route uitkozen. Schitterend, dat wel, maar het los-loop-halfuurtje zou zo aanzienlijk worden uitgebreid. Naar een duurloop van ruim een uur, wel te verstaan. Nog los van het feit dat Fred dit natuurlijk nooit gaat redden, wilde mijn hoofd terug naar het hotelbed. We zijn rustig terug gewandeld naar bekend terrein, en vanaf daar hebben we de laatste vijf minuten van het los-loop-halfuurtje afgerond. Resultaat: geen stress.
En nu lig ik dus al vanaf half vier op bed. Chillen, ontspannen, zoals dat heet. Mentale voorbereiding op de dag van morgen.
Ik weet wat me te doen staat, ik ken het spelletje, en toch blijft het zó ontzettend spannend. Hoe zal het gaan? Hoe zullen de benen voelen op de fiets? Kan ik mezelf blijven pushen en uitdagen? Kan ik de vermoeidheid en de pijn verdragen en er nog een schepje bovenop doen?
Ik weet het niet, ik hoop het wel. Wat me de afgelopen paar dagen wel vertrouwen heeft gegeven is de rust in mijn hoofd, de gewonnen luchtigheid en ontspanning in mijn gedachten over de wedstrijddag. En dat terwijl alles de afgelopen week in het teken van de wedstrijd heeft gestaan, dus ik denk dat het wel goed zit met die mentale ontspanning.
Het enige wat me nu nog te doen staat is racen!
Je kunt me hier volgen. Mijn startnummer: 1791.
Ik weet wat me te doen staat, ik ken het spelletje, en toch blijft het zó ontzettend spannend. Hoe zal het gaan? Hoe zullen de benen voelen op de fiets? Kan ik mezelf blijven pushen en uitdagen? Kan ik de vermoeidheid en de pijn verdragen en er nog een schepje bovenop doen?
Ik weet het niet, ik hoop het wel. Wat me de afgelopen paar dagen wel vertrouwen heeft gegeven is de rust in mijn hoofd, de gewonnen luchtigheid en ontspanning in mijn gedachten over de wedstrijddag. En dat terwijl alles de afgelopen week in het teken van de wedstrijd heeft gestaan, dus ik denk dat het wel goed zit met die mentale ontspanning.
Het enige wat me nu nog te doen staat is racen!
Je kunt me hier volgen. Mijn startnummer: 1791.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten