Eindelijk, weekend! Daar was ik echt aan toe. Vandaag hebben we ons laten leiden door mijn trainingsschema: zwemmen en lopen. Fred had een zwembad in St. Petersburg gegoogled: The North Shore Pool.Het verkeer hier is heel eenvoudig, geen TomTom of GoedeleGoedele nodig. Ik geef u de route van ons hotel naar het bad: Rijd naar het zuiden, neem de 87ste afslag links, cruise relaxed door, als je onderstaand straatnaambord ziet, weet je dat je goed zit. Tadaaa! (Of zoals ze hier zeggen: Taohdaaaoh!)
St. Petersburg is de eerste stad die we bezocht hebben waar het nabootsen van sfeer niet compleet mislukt is. En er was veel te doen vandaag.Maar eerst: Swimming Dutch style. The North Shore Pool bleek een prima 50-meter (hier heet dat natuurlijk Olympic) openluchtbad. Met daarin vooral drijvende senior citizens wachtend op rugwind. Viesbruin van de (hoogte)zon. Onwillekeurig kwamen de gedachten aan een Dixi festivaltoilet in mij op…
Het water was gelukkig schoon, en heerlijk van temperatuur. Die warmte was ook erg nodig want de buitentemperatuur was – onder invloed van een chilly noordenwind – blijven steken rond een graad of 16. ‘Dit heeft heel weinig met kortebroekenweer te maken!’, aldus Fred. Maar mooi weer moet je afdwingen, en is afgedwongen: Florida heet niet voor niets 'The Sunshine State'. Tot zover het hoofdstukje Peter Timofeeff, terug naar de training.
Op het schema stond ‘lekker zwemmen’ met 20*25m tempo, vertrek iedere 45 seconden. Na een half uurtje lekker heen en weer zwemmen met een beetje techniek, werkte ik de kern met een relatief groot gemak af. De 25jes gingen in 17-18 sec. Ik betwijfelde even of het bad wel 25 meter breed was, of ben ik zo in vorm dat de jetlag niet telt?
Onder het zwemmen bedacht ik de alternatieve excuses voor mijn snelheid; niet mijn zwemkwaliteiten, maar de ‘Olympic’ wedstrijdlijnen in het bad en slechts één persoon zwemdrijvend in de baan naast me maakten het water ‘snel’. Een kwestie van weinig tegenstand, en nauwelijks weerstand in het bad. Een perfecte gelegenheid voor een goede training.
Degene die bovenstaande tussen de regels door leest zal zien dat ik niet goed weet wat ik aan moet met (met name mijn eigen) verwachtingen. Ik merk dat ik ze heb, dat ik ze wil temperen, maar dat ik zaterdag ook heel graag heel hard richting finish wil. Tot dan luidt het motto: rustig blijven en energie sparen …
Na het zwemmen hebben Fred en ik dat motto meteen in praktijk gebracht; heerlijk geslenterd en in het gras gelegen op een soort Kwakufestival. Hoogtepunt: DunDun Dole, een dansgroep met African drums.
Coach Wouter had ook nog 90 minuten lopen op het programma gezet. Daarvoor reden we even van de Atlantische kust naar de Golf van Mexico. (Heerlijk om te doen, nog lekkerder om het hier even te vermelden.) Instructies: zet de Chevy named ‘Tank’ met de loop richting het westen en rijd een half uurtje de loop achterna.
Het lopen ging prima, hoewel de harde wind het iets zwaarder maakte dan ik had gewild. Volgende week, op I-day, schijnt het weer wat triatleetvriendelijker te zijn. Eindig ik toch weer met Timofeeff…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten