Bigger IS Better

Gisteren was een reisdag in de buitencategorie 'DuurtLang'. Om half twaalf vertrokken we van huis, en binnen het uur hadden we ons eerste obstakel: Een MartinAirMeisje vertelde ons professioneel glimlachend dat mijn ESTA-aanvraag (soort visum) niet in orde was.

Ter plekke hebben we nogmaals zo’n aanvraag ingevuld. Veertien dollar verder (het is duidelijk waar dit geld heengaat) bleek het bij de balie nog niet goed te zijn. Gelukkig stonden we toen bij een ander MAM dat wel meer kon dan professioneel glimlachen. Ze heeft het voor ons ‘gerocheld’.

Klein detail: mijn beautycase geldt nu ook als extra bagage: betalen dus. Gelukkig moest dat betalen bij wéér een andere balie, en die MAM had eigenlijk alleen oog voor Fred. Uiteindelijk betaalden we slechts voor mijn fiets. Conclusie: echte schoonheid is minimaal 55 euro waard.

Daarna volgde een zweefmomentje van bijna tien uur. Verkoudheid, airco en belangeloze hulp van enkele huilende baby’s leidden tot hoesten, hallucinaties en diverse hoofdholte-resonanties… Mijn reis was met recht een trip te noemen.

Na de landing op Orlando stond meteen een nieuwe eliminatieproef op het program: een oefening in geduld bij de douane. Altijd lekker, zo’n uurtje wachten.

Onder het genot van een promofilmpje met luide marsmuziek werd ons duidelijk gemaakt dat we geen, ik herhaal: geen, rechten hadden en dat criminelen (synoniem voor buitenlanders) zoals wij meteen geregistreerd moesten worden. Voor uw, en onze veiligheid. De indoctrinatie eindigde met een schizofreen: “Welcome to the United States”. (met Prodent-smile)

Daarna: bagage. Die mochten we van de band halen, even aaien terwijl we aandachtig werden geobserveerd door BFA (Big Fat American) grenswachten, en weer inleveren. Na transport (wij) in een spaceshuttletrein van de ene kant naar de andere kant van het vliegveld, en een nieuwe wachtsessie mocht onze bagage definitief The Understated Sights of Deplorica in.

Nog even een schadeformuliertje ingevuld, mijn beautycase (van gewapend Samsonite-plastic) was gebroken. FTW? Gelukkig is de inhoud nog heel, het enige wat mist is het scheermesje van Fred. Gelukkig is een baard hier in de mode.

De autoverhuurmeneer genaamd Magaro maakte dat we bijna alle ellende vergaten: hij upgradede ons vehikel van ‘small’ (formaat koekblik) naar ‘medium’, voor dezelfde prijs. We moesten bij de auto’s vragen om Erroll, en zeggen dat hij ons gestuurd had.

Erroll vond ons en supersizede ons van ‘medium’ (Ford Focus) naar ‘large’, voor dezelfde prijs. We rijden nu dus in een Chevrolet Impala. Er past een heel peloton aan fietskoffers in de bagageruimte.

Met ‘One of these nights’ van The Eagles, gevolgd door vele andere Amerikaanse klassiekers (ZZ-Top, Bruce Springsteen) op de radio reden we door de nacht naar ons hotel.

Iets voor 01:00 uur lokale tijd ging het licht definitief uit, toen was het in Nederland bijna 6:00 uur. Vanmorgen zeker tien minuten rondgelopen in de kofferbak voordat we de fietskoffer terugvonden, daarna een koffie en een banaanwalnotenbroodje bij de Starbucks. Eindelijk rust...