Dierendag: eekhoorns, dolfijnen en een pier. (plus banen- en aftellen)

Vandaag een lekker begin gemaakt met wat de laatste werkweek van dit triatlonseizoen zal zijn. Na komende zaterdag mag ik een poosje uitbollen, maar deze week begon met een laatste serieuze zwemtraining.

Ook de temperatuur is een aanloop begonnen; was het tot nu toe ongeveer 20 graden, vandaag ging het al naar 23, zaterdag zal het 27 zijn. Ook Fred is hier erg gelukkig mee: ‘Kan mijn rode hoofd een beetje doorkleuren naar bruin’. Prethoofd…

Ik vind het wel lekker dat het nu al opwarmt; als het dan toch warm moet zijn op wedstrijddag, heb ik liever een paar warme dagen om te wennen.

Wij togen dus weer naar St. Petersburg waar we, na de zwemtraining, een duurloop op slippers hebben gemaakt. Ook Saint Pete heeft een pier, maar dan Bigger - er rijdt een busdienst naar het uiteinde, en die hebben we bezocht.

Staand op het uiterste puntje van de pier werden we begroet door een tweetal dolfijnen! Heel kalm trokken ze aan de pier voorbij , superieure zwemmers, wonderschone wezens. Daar kunnen wij mensen nog wat van leren, zowel qua zwemmen als gedrag.

Verder werden we de hele dag begeleid door Kanbbels en Babbels. Eekhoorns zijn hier lang niet zo schuw als bij ons. We hebben er eentje op film staan.

Fred heeft hier een leuk fimverslagje gemaakt van zijn skeelerparcours; een korte impressie van de rijke boulevard in Saint Pete, Knabbel maakt een cameo.Terwijl Fred de boulevard cruizzzzde moest ik dus wat laatste loodjes toevoegen aan mijn startbagage.

Het grote 50 meter bad (Olympic Pool) lag er schitterend bij. Ik had ook zin om te zwemmen, lekker drie keer duizend meter met kwaliteit: de eerste en de laatste moesten in ‘redelijk’ tempo worden gezwommen, de middelste mocht echt op tempo.

Ik vind het altijd lastig om langere tempo’s solo af te werken, teveel keerpunten, ik raak de draad kwijt. Vandaag ook. Ik probeerde mezelf een beetje bij de les te houden, en vooral niet te verzanden in het tellen van de banen. Het liefst tel ik in honderdjes, maar ondertussen tel ik vier banen. En daar gaat het mis; honderd, tweehonderd, één twee driehonderd, vier, honderd,vijfentwintig, vijftig...

Uiteindelijk moet je dan kiezen: tel je in je voordeel, of doe je aan het eind ‘voor je eigen zielerust’ een 50je extra? Dat ligt helemaal aan de vorm van de dag eigenlijk, en vandaag koos ik gelukkig moeiteloos voor die extra meters.

De eerste duizend na het inzwemmen raffelde ik ontspannen af in ongeveer zestien minuten. Een exacte tijd kan ik niet geven, ik had geen horloge om. Maar die exacte tijd doet er ook niet zoveel toe.

De tweede kilometer ging in vijftieneneenbeetje, maar daar raakte ik de tijd kwijt. Dus heb ik een vijftigje extra gezwommen, denk ik… Hoe dan ook: die vijftiennogwat voelde wel als een plausibele tijd.

De derde duizend ging weer makkelijk en zonder telfouten. Bij een iets rustiger tempo blijkt het makkelijker tellen. Zaterdag hoef ik niet te tellen: gewoon snoeihard naar de verste boei, en dan nog harder terug.

Na een paar honderd meters te hebben uitgezwommen heb ik het bad verlaten met de gedachte dat ik hier niet meer terugkom voor de race zaterdag. Voor mij dit seizoen geen chloor meer!

Ik ga nog wel een keer zwemmen, maar dan in de Golf van Mexico, in wetsuit. Dat zal geen echte training meer worden, meer even ‘voelen’ aan de zoute zee. Conclusie van vandaag: Uitgeteld, maar in vorm. Het aftellen is begonnen!