De afgelopen dagen hebben we echt vakantie gevierd: lekker zonnen, eten, slapen, drinken, en een beetje 'jogsporten'. Bedoeld om de spieren los te maken, maar in de praktijk toch vooral een excuus om nog eens lekker samen over de race kletsen.Het is nu bijna tijd voor ons om de ontkenningsfase en de ontwenningsfase in te schieten.
Zaterdagavond, 20:40 uur lokale tijd, lokale temperatuur 78 graden Fahrenheit, tieven we op uit Florida. Zondagochtend, 11:00 uur lokale tijd, lokale temperatuur 7 graden Celsius, tieven we af op luchthaven Schiphol.
Hoewel we met frisse (want: airco) tegenzin in het vliegtuig stappen, zullen we met evenzoveel fris (want: temperatuur) plezier thuiskomen. Huis, zoet huis! We kijken enorm uit naar het weerzien met alle vrienden en familie.
Het einde van onze reis houdt ook de een verlaagde updatefrequentie van mijn blog in. Omdat er in de lange koude winter nu eenmaal minder interessants te melden is, en omdat er buiten vakantietijd nu eenmaal minder tijd overblijft om dagelijks iets interessants te melden. Het streven is om een wekelijkse update te realiseren. (Gelukkig voor jullie zal Fred me blijven bijstaan om van ieder verslag weer een leesbaar verhaal te maken.)
Onze thuiskomst zal ook betekenen dat de werkelijkheid van 'bigger' eindelijke weer tot normale (pro)porties teruggebracht wordt, 'Everything' zal weer gewoon 'alles' zijn. Maar 'alles' is niet langer alles, één onderdeel van die werkelijkheid is definitief vergroot.
Het waren drie fantastische reizen ineen: het verblijf in Florida, de wedstrijd zelf, het hele seizoen. Ik heb genoten, en ik heb geleerd. Het meest heb ik genoten van het leren zelf.
Van het trainen tot de wedstrijden, van mijn blessure door een val tot het verplichte 'taperen' voor deze laatste wedstrijd. Maar het meest heb ik geleerd van deze laatste race zelf: de race waarin ik het lef had om harder te gaan. De racedag waarop ik in een flow zat zoals ik die nog nooit eerder heb mogen ervaren.
Een oude wijsheid zegt dat de reis zelf belangrijker is dan het bereiken van de bestemming. Deze wedstrijd is de uitzondering op die regel gebleken;
Lang heb ik me afgevraagd of ik op dit wereldkampioenschap thuishoorde. In mijn hoofd was dat een absurd idee. Twee verschillende grootheden gescheiden door een enorme muur. Mijn kwalificatie was een onbedoeld gat in die muur, een abberatie in ruimtetijd waardoor twee ongerelateerde entiteiten bijeengebracht werden.
Mijn race heeft die muur omver geworpen, vermorzeld, weggeblazen. Ik ben tot meer in staat geweest dan ik ooit voor mogelijk gehouden heb. Mijn positie in de uitslag is bij mij ingeslagen als een bom. Ik weet niet of ik nu gegroeid ben, of dat in mijn hoofd het concept genaamd 'wereldkampioenschap' gekrompen is. Feit is dat beide concepten voor mij nu in één beeld te vangen zijn.
De muur is verdwenen, ik kan terugkijken op mijn beste wedstrijd ooit, het resultaat van mijn beste seizoen ooit. Een twaalfde plek is een gedroomde bestemming.
En een prima startpunt voor een volgende reis...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten