We maken er maar het beste van...

Deelname aan dit WK heeft eigenlijk alleen maar nadelen, ontelbaar in getal.

Eén daarvan is het repeterende karakter van de ochtenden, iedere dag weer slepen we ons naar de Starbucks, 300 meter in de volle zon. Dan hebben we ons al helemaal moeten insmeren met factor vijftien, de zonnebril moeten oppoetsen en onze flipflops aan moeten doen.

De mensen van Starbucks  laten ons geen andere mogelijkheid dan iedere dag weer in diezelfde paarse fauteuils te wachten tot mijn cappucino met hazelnoot en Fred's dubbele espresso klaar is.

Het valt allemaal niet mee. En als Fred dan eens iets bedenkt dat de sleur breekt, blijk ik te moeten poseren in mijn nieuwe wedstrijdpakje! Niemand had ook maar één moment gedacht aan de kleurverschillen die het dragen van dat pakje in de volle zon met zich meebrengt. Mijn mooie egale bruine teint, helemaal vernield! Het zit me gewoon niet mee.

Na de fotoshoot (geen P.A., geen make-up-specialist, zelfs geen set-dresser) kon ik niet langer dan twintig minuten dutten. Geen idee door wie of wat ik zo snel wakker werd, maar Fred was nu eenmaal het dichtst bij en dus was het zijn schuld.

's Middags zijn we maar weer eens naar Clearwater getogen, daar heb ik twee uurtjes rustig gefietst, en Fred heeft een paar triatleten van hun zelfvertrouwen ontdaan door met 45 km per uur achter hen aan te stayeren. ('WTF! Are you a pro?' 'No, I'm Dutch. Are you a pro?')

Ik ben erg blij dat we niet in Clearwater zelf verblijven, maar zo'n twintig minuten verderop. De hoeveelheid druppelhelmen en wedstrijdschoentjes zou mij constant herinneren aan de wedstrijd, om nog maar te zwijgen van het hele IronMan-park. (Een gewoon Ironman-park, but bigger.)Het parc fermé en de finishzone zijn inmiddels opgebouwd. Iedereen lijkt er klaar voor. Ik ook?

Vanavond was er nog de traditionele pastaparty - de laatste echte mogelijkheid om (overigens heerlijk bereide) koolhydraten te stapelen - en briefing. De locatie was sprookjesachtig, op een wit strand, bij een prachtige zonsondergang. Alleen de Ironmancookies waren van gewapend beton. (zie filmpje onder deze post)

Na het eten begon het officiële deel van de avond: allemaal very American: Stars&Stripes op het podium, Star Sangled Banner werd gezongen (horen jullie ook altijd de versie van Jimi Hendrix in je hoofd?), en de brave burgervader van Clearwater ging voor een een niet zo gezamenlijk gebed.

Nadat de grootste sponsoren hun zegje hadden gedaan (vijftien varianten op 'Welkom, wat zijn wij blij dat we dit mogen sponsoren, en wat zijn jullie goed. Succes!'), was er de briefing. Het klonk als een variant op het bekende douane-liedje ('Dit mag niet, dat mag niet, afstand van rechten, rode kaart. Maar verder veel succes hoor.')

De voorbereiding heeft nu wel lang genoeg geduurd, let's get it over with!

Zie hieronder voor een kleine impressie van deze beachparty:

De achterste brug is de fiets- en loopbrug.