Serieus stukje humor

Vannacht ging de klok weer eens een uurtje terug. Vanmorgen waren we om 7 uur wakker, dat was gisteren nog 8 uur, vorige week nog 13 uur, en daar weer voor 12 uur. Fred en ik voelen ons behoorlijk Peter Heerschop.

Beschrijving van onze mental jetlag: wintertijd, 23 graden (komende week stijgend naar 27), anderhalve maand voor kerst, palmbomen en witte stranden, en de pepernoten zijn hier uitverkocht. We need professional help!

Gelukkig is er DE wedstrijd om me af te leiden; I-day ligt nog maar zes dagen voor me.

Dat besef kwam vandaag: ik had via Facebook afgesproken met Mark Wilson, een sympathieke NederEngelsman met een gedeelde kennisenkring. We zouden gezamenlijk een stukje fietsen in Clearwater.

Tijdens het autoritje daarheen (eerste rechts, twintig minuten cruise control met het stuurslot erop = 73ste rechts, en dan bij het strand weer links) kwamen we over de Bayside Bridge. (zie afbeelding)

Fred’s mededeling dat deze brug volgende week onderdeel is van het fietsparcours betekende prikkel één. In Clearwater zelf klonk overal het geluid van snelle fietsjes, en zagen we veel tijdrithelmpjes. Prikkel twee. Prikkel drie was het aanbod van Mark om zijn oude druppelhelm te lenen voor de wedstrijd. Hij had vorige week in Miami een nieuwe gekocht.

Mark was hier al een paar keer eerder geweest, hij stelde dus voor om een aantal delen van het parcours te laten zien. Eerst fietsten we het loopparcours af; over een lange weg (what else is new?) Clearwater uit. Die weg bleek een vermomde brug te zijn. De begroeiing geeft een heel ander idee.

De eigenlijke brug  was een serieuze. Met een serieus stijgingspercentage, en een lengte waarvan ik de humor ook niet van kon inzien. Deze moet zaterdag dus vier keer bedwongen worden.

Wat volgde was een gedeelte door een woonwijkachtig gebied. Helemaal weet ik de route niet, mijn spervuur van vragen richting Mark was te veel afleiding voor hem. Tja, mannen en multi tasken. ;-) 

The U-turn, het verste punt in het loopparcours, is een gemene; je loopt ongeveer 150 meter heuvel af richting water, daar vol in de ankers, waarna er niets anders opzit dan heuvel op weer snelheid te maken.
De terugweg brengt opnieuw de ‘Humorless Bridge’, waarvan ik mezelf verzekerde dat het zaterdag geen probleem wordt. Qua hellingsgraad lijkt het een beetje op het steile deel van het Monaco loopparcours  dat ik destijds vijf keer moest lopen. Zo probeer je jezelf wat gerust te stellen.

Eenmaal terug bij Pier 60 – waar de zwemstart is – liep op de boulevard een bij mij bekende klimmer, die ik begroette met de inmiddels beruchte kreet: ‘Woehoe, nice legs!’ Beetje humor hoort er nu eenmaal bij.

Mark en ik hebben vervolgens nog een heen-en-weertje langs de kust gedaan om ons uur vol te maken. Op mijn schema stond weliswaar een koppeltraining van twee uur fietsen met aansluitend een half uur lopen in climax (van zone  0 oplopend naar zone 3). Ik had aan alle loopspullen gedacht behalve het meest essentiële onderdeel; de hardloopschoenen. Suf, maar hé, ik ben tenminste wel relaxed.

Dus heb ik geheel zelfstandig het schema iets aangepast (ondanks dat mijn coach slechts één oceaantje verderop zat durfde ik dat wel) en besloot later die dag het climax-loopje te doen. Dan hadden Fred en ik nu nog even tijd om het epicentrum (dat komende zaterdag ook dienstdoet als episch centrum) van Clearwater te verkennen.

Na het fietsen zat Fred als een volleerd facilitair manager rustig te wachten in de zon. Samen liepen we nog even naar de zwemstart, bij Pier 60. Het strand was de overtreffende trap van wit. Anders dan zo kan ik het niet zeggen. Zoals alles hier extremer is, zo was dit strand wit. Denk Jan de Bouvrie tot de macht drie. (Het is tenslotte bijna Sinterklaas.)

Mevrouw De Bouvrie had de boel schattig gedecoreerd met wat speels geplaatste palmboompjes (Tip: zet eens een plant op een plek waar je hem niet verwacht), een paar kekke strandstoeltjes met een sfeervol zonnescherm en, voor de dieptewerking, had ze besloten een pier overdwars neer te leggen. (‘…om, wanneer je op het strand ligt, toch een directe connectie met de zee te voelen. Zo trek je de zee als het ware je interieur in.’)



Om een wit verhaal zwart te maken: op de boulevard hebben we een heerlijke koffie gedronken, we kwamen tot de volgende conclusie: Clearwater, toch een beetje het Scheveningen van Florida. Maar dan bigger (du-uh) en met grotere overlevingskansen voor palmbomen en geldautomaten.

Mijn climaxloopje heb ik ingehaald na een uurtje serieus relaxen in de ‘achtertuin’ van ons hotel. Ik hoopte op een kort en licht intensief loopje. Meestal heb ik daar wel lol in, lekker iedere 7 ½e minuut een tandje harder.

Maar om nu te zeggen dat het vandaag makkelijk ging, dat het voelt alsof ik in vorm ben en ‘bakken over’ heb? Nee, in het geheel niet eigenlijk. De eerste tien minuten had ik een ‘pijntje’ aan de grote rechterteen (de rechter grote teen, de teen die het meest links aan de rechtervoet zit wanneer je de nagels kunt zien), en verder voelden de benen zwaar, alsof ik al heel wat gedaan heb de afgelopen dagen.

Beginnen de o zo bekende pijntjes en het ‘ik ben niet klaar voor de race’  gevoel nu al, of zijn dit enkel de naweeën van de jetlag en de verkoudheid? Of van alles een beetje? Zucht…

Was het maar alvast I-day. Niet langer doseren en inhouden, alle planning uit de deur, geen twijfels meer over de spiertonus, gewoon serieus hard gaan tot de finish. Was het maar vast zo ver… Of nee, eerst nog even bijkomen, ontspannen en lachen. Het is al serieus genoeg, toch?