Onze dag begon met een heel fijn bericht vanaf jullie kant van de oceaan: Joep is beter. (En hij was al zo goed.)
Onze rode kater (mijn mascotte en op één na grootste fan) had gedaan wat veel huisdieren doen wanneer hun baasjes weg zijn: ziek worden.
Gelukkig stond er een heel legertje aan goedgetrainde Eva’s klaar om Joep naar de huisarts te escorteren. (Believe me, da’s niet makkelijk. Joep is wat dat betreft een 'typical male'.)
Het ernstigste wat Joep bleek te hebben, was een enorme hoeveelheid aandacht. Wel fijn dat het oproepbare Eva-commando klaarstaat en intervenieert wanneer nodig. Benieuwd of Wies (onze zwarte poes) hiervan jaloers is geworden en ook aandacht gaat opeisen.
Onze dag werd alleen maar beter: mooi weer, lekker gezwommen (filmpje), en heel belangrijk; startnummers en alle andere essentialia gehaald. Aan het eind van de dag heb ik nog even gevideoskyped met coach Wouter in Nederland. Eva op de achtergrond: ‘Zeg me dat je geen bikini aan hebt!’ Het schijnt (pun intended) dat het bij jullie iets minder warm is dan hier…
Nog meer goed nieuws: mijn energiedip van gisteren verdwijnt als sneeuw voor de zon (weer pun), ik zie de het zonnig (meer pun) in voor zaterdag, en krijg het al warm (ook pun) bij het idee.
Het inschriijfproces was een belevenis op zich. Ik kwam gelukkig op een rustig moment bij de tent, dus ik werd heel snel door het wasprogramma gehaald. (ID, waiver tekenen, gegevenscheck, envelop, tas, chip, shirt, en weer opgetiefd alstublieft) Zie de fotostrip onder dit bericht (gemaakt met zes frames per seconde)
Clearwater stroomt en loopt nu echt vol met triatleten. Trainend heb je ze in twee soorten: zij die (opgefokt door de WK-sfeer) veel te hard trainen, en zij die (opgefokt door de WK-sfeer) focussen op het sparen van energie. De ontkenningsfase is nu absoluut begonnen, enkel de symptomen variëren van triatleet tot triatleet.
Het is een bekend gegeven dat triatleten in de dagen voor een wedstrijd steeds langzamer gaan bewegen; Fred verwacht dat, gezien het slentertempo dat vandaag tentoon werd gespreid door de meeste deelnemers, dat vrijdag een heel peloton collectief in coma raakt. Goed nieuws voor mijn eindklassering.
Einde bericht, ook ik moet sparen ;-)
Updates
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Popular Posts
-
Morgen is de dag waar ik al bijna een jaar naar heb uitgekeken. Op een positieve manier, maar een groot deel van het jaar ook op een mind...
-
Vandaag stond er een rustige duurrit van twee uur op het programma. Mijn plan was om vanaf het hotel richting zwemstart te fietsen, daar...
-
Het kortst mogelijke verslag van de wedstrijddag luidt: het was geweldig! Vooraf was het mijn voornaamste wedstrijddoel om de race t...
-
Mijn verslag in woorden hadden jullie al. Nu heeft Fred het videoverslag van mijn mentale (wed)strijd ook af. Het was een strijd waarvan ...
-
Ik weet eigenlijk niet goed waar te beginnen. Het was niet allemaal een groot drama. Over bepaalde delen van mijn race heb ik nog best...
Blog Archive
-
▼
2010
(33)
-
▼
november
(23)
- De realiteit is hard...
- Last Post. (Koppeltraining and freewheeling, but b...
- Surfin' Dolphins
- My Ironman Inside
- IronVideo
- IronPictures
- TWAALFDE!
- Raceday!
- Rusten, Loopje, Rusten, Bike Check in, Rusten
- View from Causeway Boulevard Bridge
- We maken er maar het beste van...
- Photoshoot
- Goed nieuws van de overkant
- Dutchies Do ClearWatermanagement
- Off day? Day off!
- Dierendag: eekhoorns, dolfijnen en een pier. (plus...
- Skeelering St. Pete Boulevard
- Serieus stukje humor
- Pooltime, Peter Taimofieff en DunDun Dole
- Temple of Green, paarse schoentjes, en zeven kleur...
- Relaxing, Running, and Roadtripping
- Bigger IS Better
- Inpakken en wegwezen
-
▼
november
(23)
Hi Esther,
BeantwoordenVerwijderenIk ben blij dat het met Joep beter gaat :)
leuk om je te volgen via de geschreven blogs.
Gr. Karin