Updates

Off day? Day off!

Vandaag stond ik uit. Waakvlam. Standby. Gelukkig kwam ik daar al vroeg achter.

Fred en ik zijn nog steeds onredelijk vroeg wakker, zo tegen half zeven. Ons bioritme overrulet onze uitslaapwensen. En gisteravond kon ik ook al niet inslapen. We zijn nu vijf dagen hier, maar we  voelen ons nog steeds continentally impaired.

Of is het in mijn geval toch PMS (Pré-Max-Stress), I-day komt immers onverbiddelijk dichterbij? Mijn hoofd is retorisch hoogbegaafd wanneer het erop aankomt mij te overreden van een race af te zien. Als een soort blonde Greet plaatst het de komende race in perspectief.

(‘Voorzitter, deze Ironmanisering is een bedreiging voor de integriteit van hoofd en lichaam! Daarbij zijn startnummers op arm en been een belediging voor mijn intelligentie, ik ben toch geen nummer! Bovendien getuigen ze niet van enige historisch besef.

Zo'n Ironman is een achterlijke cultuur, met achterlijke gebruiken, en een fascistische god. Als Esther denkt dat ik aan dit verkwanselen van onze traditionele normen en waarden ga meewerken, Voorzitter, dan is ze knettergek geworden! Ik stel dan ook een carbonrossentaks voor, een druppelhelmheffing van laten we zeggen, $1000. Gewoon even aan het begin van de race aftikken bij het loket. Boter bij de vis.’)

De existentiële vraag die bij deze interne CDA-achtige strijd past: bezit ik mijn hoofd, of mijn hoofd mij? (En als ik die vraag beantwoord, wie beantwoordt die vraag dan?)

De looptraining gaf toch echt een fysieke dip aan. Ik was niet wakker te krijgen, zelfs niet met tempootjes. Het programma vermeldde 20 minuten inlopen, vervolgens 10 keer 2 minuten in zone 3 met 1 minuut rust, en tot slot 10 minuten uitlopen.

Het inlopen ging al tegen heug en meug (kleine terzijde: volgens zijn Heug en Meug de Scandinavische achterneefjes van Knabbel en Babbel); hoge hartslag, zware, vermoeide benen en algehele lamlendigheid. Maakt niet uit dacht ik nog, even wakker worden nog, het is tenslotte nog maar negen uur in de ochtend, straks met de versnellingen komt het wel goed, dan worden de spiertjes vanzelf wakker geschud.

Not! Het voelde alsof ik lood in mijn schoenen had, de laatste loodjes, en die zijn nu eenmaal, eeh, bigger. Ik heb nog vijf tempo’s  eruit weten te persen voor ik besloot dat het genoeg was.  Ik sta uit en dat zal de rest van de dag wel zo blijven.

Op dergelijke momenten komt ervaring goed van pas: in deze staat is het beter niet te vechten, maar je hoofd ook rust te geven. Als het lichaam niet gezond is, is het zaak de geest gezond te houden, anders  wordt het probleem alleen maar groter.  En ik heb nog tijd.

Het traditionele wegredeneren begon direct na deze baggertraining. Op mijn werk noemen we dit de ontkenningsfase: ‘Deze off day is nodig, ik spaar namelijk energie voor zaterdag.’ Dat laatste deel is echt waar: zaterdag gaat the pedal to the metal.

De middag hebben we doorgebracht in Centro Ybor, een Spaans Cubaanse wijk in Tampa City. Deze wijk is eind negentiende eeuw gesticht door sigarenmaker Vicente Martinez Ybor, en is de leukste wijk die we tot nu toe bezocht hebben. Een schattig houten trammetje heeft ons nog even naar de haven van Tampa gebracht,  waar we de eerstvolgende retour hebben genomen…

Op de weg terug heb ik mijn hoofd omgekocht met M&M's, ik heb nu gedoogsteun tot en met zaterdag... (Daarvoor was die grote zak niet eens nodig.)

Morgen een nieuwe dag, en een leuke, die alleen maar beter kan zijn dan deze! In Clearwater kan ik mijn startnummers ophalen, het befaamde atletenbandje om laten binden, en een eerste blik werpen op wat het centrale punt van dit WK gaat worden; het parc fermé.

De boeien zullen al in zee liggen, en van die gelegenheid ga ik - en met mij waarschijnlijk een hoop andere atleten -  gebruik maken. Even een stukje zwemmen, daar gaat de motor vast van warmlopen…

Centro Ybor, de houten tram komt net voorbij


1 opmerking:

  1. Dag Esther,
    Erg leuk om je Amerikaanse avontuur zo te volgen.
    Heel veel succes de 13e.
    Terwijl jij met jouw wedstrijd bezig bent halen wij Sinterklaas binnen.
    Groeten
    Rene Godlieb

    BeantwoordenVerwijderen

Esther Brakenhoff Shared by WpCoderX Copyright © 2014

Mogelijk gemaakt door Blogger.