Nog vijf weken

Afgelopen weekend was Hawaii, ofwel het WK van de hele triathlon. Altijd leuk om via het internet te volgen, en als je even niet in de gelegenheid bent achter een laptop te kruipen kan je altijd nog via je mobiel de tweets volgen van triatleten die wel kijken.

De voorgaande jaren was mijn seizoen ten tijde van Hawaii altijd al voorbij, was ik bezig met lange rustige duur(loop)trainingen, techniek in het zwembad en de lange, trage en dus saaie fietstrainingen. En als het een keertje regende, luste ik soms wel een kwartiertje af in plaats van op. (Oplussen en aflussen is standaard triatletenvocabulaire)

Maar nu is alles anders. Ik ben nog volop training voor mijn WK in Florida. Gister een koppeltraining gedaan, begin oktober, heel gek eigenlijk. Gelukkig voor mij zijn de Weergoden mij en u de afgelopen week gunstig gestemd geweest, ik heb bijna alles droog gehouden.

Een collega vroeg me of ik er al helemaal klaar voor ben, tja.. enerzijds denk ik van wel, anderzijds heb ik nog niet het idee dat de puntjes al goed staan zeg maar. De afgelopen twee weken en de komende week zijn qua trainen nog - relatief - rustig geweest. Ik weet dat de komende weken de intensiteit nog wordt opgeschroefd, dat ik nog even op scherp gezet word. Ondanks dat je weet dat je er beter van wordt, maakt het me toch ook altijd weer een klein beetje onzeker.

Dat soort weken zijn pittig, vermoeiend en het lijkt dan wel alsof iedere training minder gaat (wat misschien ook wel zo is). Dat geeft niet echt vertrouwen, gevoelsmatig dan.

Bedenken kan ik wel dat het zo behoort te gaan, te voelen enzovoorts, maar ja, hoofd en hart staan niet altijd in een lijn. Gelukkig is het bij de voorgaande wedstrijden ook altijd goed gegaan en zal ik dus maar vertrouwen hebben in mijn schema, dat zo gemaakt is dat ik op zaterdag 13 november kan pieken.

De laatste aanloop is nu echt begonnen...