Nog vier weken

De tijd gaat snel! Mijn plan was om wekelijks een kort stukje op de website te plaatsen blijkt moeilijker dan verwacht. Doordeweeks zijn de avonden vaak al vrij gevuld met de trainingen en daarna heb ik - zal ik eerlijk bekennen - vaak geen puf meer om nog achter de laptop te kruipen. Daarbij was er deze week de mechanische pech, laptopje met een afloper, tot twee keer toe. Nu dus maar even achter de grote pc.

Het weer is nog steeds redelijk gunstig, hoewel het vandaag echt wel koud was. Met een klein groepje gingen we op de fiets naar Amsterdam om Barry, Bart en alle andere lopers aan te gaan moedigen bij het lopen van de Amsterdam Marathon. Fijn voor mij om weer even in een groepje te fietsen.

De laatste maand heb ik voornamelijk alleen gefietst, wat op zich best te doen is met een Ipod, maar ook wel saai. Al kletsend gaat de tijd zoveel sneller. En in je eentje fietsen is zeker niet prettig bij een valpartij(tje). In de afgelopen twee weken ben ik maarliefst twee maal gevallen!

De eerste keer door een auto die op zondagmiddag met 50km per uur langs de Vecht reed. De weg is daar smal en aan weerszijden wat aflopend. Met mooi weer rijden er veel fietsers, zowel op de racefiets als fietsers met kinderen. Dus zou je denken dat automobilisten rustig rijden. Niets is minder waar, helaas.
Door die rallyrijder moest ik uitwijken naar links, door de schrik corrigeerde ik misschien te veel. Zeker is dat mijn fiets onder mij vandaan schoof en ik op de grond lag.

Onwijs geschrokken begon ik direct te schelden, de man (met een heel gezin in zijn auto!) begon terug te schreeuwen en beweerde dat ik op het midden van de weg reed! Onzin, dat lijkt misschien zo door de smalle weg, hij moet niet zo hard rijden! De "conclusie" van zijn vrouw was dat fietsers hard rijden en auto's ook. Huh?!

Ik heb er niet op gereageerd, stond daar te huilen van schrik. Gelukkig stopten er twee renners en vroegen wat er aan de hand was. De mannen namen het een beetje voor me op door de discussie met de automobilist aan te gaan over het auto rijden op een boerenlandweggetje langs de Vecht. Na van de schrik bekomen te zijn stapte ik weer op de fiets, met mijn twee chaperonnes. Fijn, wat een klein beetje bibberig was ik nog wel. Het zal me toch gebeuren, vijf weken voor mijn race in Clearwater, door toedoen van zo'n $#!%* een blessure oplopen. Of erger nog, iets breken.. Brrrr.. ik moet er niet aan denken!

En afgelopen week lag ik nogmaals op straat! Nu tijdens een ritje naar mijn werk, op een druk (fietsers)kruispunt wachtte ik netjes op een passerende auto om vervolgens het fietspad op te rijden. Daar was een fietser helemaal links voorgesorteerd, ze had mij niet gezien. Ik reed niet hard, maar kon haar net niet ontwijken, botste tegen haar fietstas aan en verloor de balans en lag op straat. Een hoop gevloek richting de fietser die daar stond en me aankeek of ik gek was.

Langzamerhand word je ook steeds onevenrediger boos, het stapelt op. Maar vooral ook omdat Clearwater steeds dichterbij komt en langzaam de zin en focus gerichter wordt. Dat wil ik onder geen beding kwijt raken, al helemaal niet door een valpartij waar ik zelf weinig aan heb kunnen doen.

Het alternatief voor het buitenfietsen trekt me ook niet: 4 weken op de tacx zitten, nee dank u. En fietsen met een ploegleiderswagen achter me (ideetje van Fred) is echt te decadent.

Maar hopen dat de beschermengeltjes die me tot nu toe helpen geholpen nog even bij me blijven. Duim ajb voor me...