Gerardmer 1.9 - 93 - 21.1 Eerste plaats bij F35

Gisteren thuis gekomen vanuit Gerardmer. Een pittige halve triathlon, die oorspronkelijk als laatste wedstrijd van het seizoen in de planning stond. Eva deed vorig jaar mee, was erg enthousiast - behalve dan dat de weersomstandigheden toen erg slecht waren: veel regen en kou.

Bij aankomst in Gerardmer (Vogezen) zie je direct dat het 'rijk' is aan water; veel meren, veel groen, zelfs tot bovenop de toppen van de bergen. Kortom: het regent hier dus vaak. Maar donderdag niet en de voorspellingen voor de dagen daarna waren ook redelijk gunstig. Wij (Eva, Wouter, Barry, Dirk en ik) blij.

Eva en Wouter waren woensdagavond al naar Gerardmer gereden, Barry, Dirk en ik zijn donderdag rond 10 uur vertrokken. Bij aankomst zijn we met elkaar het loopparcours gaan verkennen. Zo, dat gaat best een stukje omhoog. En dan heb je in de wedsrtijd al 93 fietskilometers in de benen, poeh! Maar het lopen gaat goed de laatste tijd - zowel in de trainingen als in de wedstrijden - dus ik moet dat goed kunnen doen. Heb vertrouwen!


Na het looprondje zijn we naar het hotel teruggegaan (wat een luxe, vijf minuten lopen naar het parc fermee), douchen en eten bij "de Grizzly beer". Eva en Wouter hadden daar het jaar ervoor ook gegeten en goede ervaringen opgedaan met de pizza's. Inderdaad heerlijk gegeten, allemaal waren we lekker ontspannen want de wedstrijd is toch pas overmorgen, dus morgen nog een hele dag, fijn! Maar alles is ook schijn, of een soort van ... Je houdt jezelf eigenlijk wel een beetje voor de gek, dat je de dag nog vrij hebt, ontspannen kan zijn, nog een hele dag voordat het echt begint...

Maar je bent helemaal niet vrij, want de dag voor de wedstrijddag moet er veel gebeuren, veel organiseren want de wedstrijdspullen moeten opgehaald worden, briefing, controleren van alle spullen, nog wat trainen, fiets schoonmaken, inleveren, orientatiepunten in parc fermee bepalen, routes lopen vanaf water naar spullen, tent, fiets en uitgang parc fermee, en oh ja, rusten ook nog graag.

Goed, druk dus,vooral met de wedstrijd, dus van een ontspannen dag kan je ook niet echt spreken. Maar mentaal is het heel nuttig, je geest gaat zich steeds meer focussen op de dag die komen gaat. Hiermee gepaard gaan vaak fysieke ongemakken, pijntjes, zeurende pezen- de zogenaamde psychosomatische klachten - dit alles doet je lichaam om je geest als het ware van de wijs te brengen, onzeker te maken om je er maar van te overtuigen dat de dag van morgen niet een goed idee is. Deze voortdurende latente afwegingen spelen zich af in je hoofd en maken dat de spanning toeneemt en de focus verhoogt. En dat is nodig, voor de dag van morgen.

En dan is het ineens morgen, de dag waar het om ging dus. Zaterdag 4 september staan we op om 6 uur, gewekt door de vrolijke muziek van de Waterlelies uit de Efteling. Altijd een goed begin van de dag. Ontbijt om half zeven, drie uur voor de start. Alle lekkere dingen bij het ontbijt laten we staan - niet dat je zin hebt in eten want je maag voelt vol, vol met spanning wel te verstaan. Dus vandaag proberen we de maag het zo makkelijk mogelijk te maken. Dus geen moeilijk verteerbaar voedsel, alleen licht en wit. Koffie erbij, wat weer helpt om leeg te geraken.



Na het ontbijt terug naar de kamer, de laatste spullen nog eens controleren en dan begint echt het grote wachten. Want tussen 8 en 8.10 uur is het vertrek richting parc fermee. Omdat wij (Barry, Dirk en ik) nog dezelfde avond vertrekken moeten we de kamer uit. Onze spullen stallen we bij Eef en Wout die hun kamer op zolder hebben. Dat is niet wat je wilt, twee uur voor de start je koffer vier trappen optillen: benen vol-le-dig in het zuur (Oh nee, dat voelt slecht, als ze straks maar beter voelen!) hartslag van 130 (dat heb ik normaal nooit, wat sta ik nu te hijgen, ben ik wel uitgerust?!). Ik probeer het allemaal te scharen onder het kopje psychosoma-klachten, alleen werkt deze helpende cognitie minder goed zo kort voor de start. Dan maar verdringen die hap, helpt altijd.

Langzaam wordt de focus sterker en lijkt het alsof hetgeen er om je heen gebeurt verder van je komt te staan. Dan is het tijd om te gaan, we slenteren naar het parc fermee, waar we genummerd worden. De laatste voorbereidingen bij de fiets; beschermplastic eraf, banden op spanning, bidons erop, helm op juiste plek, zonnebril erin. Klaar! Hierna looptas ophangen bij mijn startnummer en nog eenmaal kijken waar uit het water, hoe lopen naar de tas, tent en richting fiets. Komt goed. Ineens lijkt ook het vertrouwen te groeien, de focus doet goed zijn werk, bijna klaar om te starten.

Plots is er stress bij Dirk, zijn zwemtas is weg! S..T! Hoe kan dat nou?! Barry en ik kijken elkaar verschrikt aan, wat nu? Dirk zegt dat we maar moeten gaan, hij gaat navraag doen, we zullen hem later wel zien. Oke, dan gaan we maar. We zijn nog geen 100 meter op weg of daar verschijnt Dirk alweer. De zwemtas hing bij zijn looptas. Waarschijnlijk heeft iemand hem per ongeluk meegenomen en bij zijn startnummer weer terug gehangen. Iedereen weer opgelucht.

Met z'n drieën lopen we naar de zwemstart, daar treffen we Eva en Wouter. Het begint ook hier al aardig druk te worden, zowel met atleten als met toeschouwers. Na een "group-hug" gaan we ons laatste half uur in. Nu ontstaan er echt kriebels in de buik, het is bijna zover...

We zitten nog even op het grasveldje voordat de wetsuits aangaan. Om tien over negen gaan we het water in, oei best koud! Na even te hebben ingezwommen en de warmte in het pak te hebben verhoogd terug op de kant. Positie kiezen, altijd lastig, waar ga je staan? Eva, Wout en Barry staan vooraan aan de linkerkant van het veld. Ik hem me iets meer naar het midden opgesteld en sta zo goed als vooraan. Een rijtje mannen staan nog voor me. De muziek zwelt aan, de speaker vraagt de atleten met de armen in de lucht te klappen, en geeft aan nog een minuut voor de start. Heel langzaam lopen de mannen die voor me staan naar voren, het water in, ik loop mee en dan PANG! We zijn weg!

Ik zet nog vier passen en duik in het water. Ik ben goed weg, het is wringen maar ik heb geen last van mensen die mij hinderen. Tot aan de eerste boei is het druk, maar zwem ik gestaag door. Het tweede stuk tot aan de steiger waar we even het water uit moeten gaat goed; ik haal wat zwemmers in en heb een strakke lijn vooruit. Uit het water bij de steiger kijk ik op mijn horloge: 20 min 51 sec. Zegt me eigenlijk niets, geen idee wat de afgelegde afstand is. Hup, door naar de oranje boei, de bocht om en richting de zwarte boog waar ik uit het water moet.

Mijn horloge geeft 28min 44sec. "Dat kan niet", denk ik gelijk Het is vast geen 1.9km. Ik vergeet het ook gelijk weer, ik moet door naar de fiets. Ik wissel in de mannentent - ligt namelijk beter in de route - en ben ook snel weer weg. Net voordat ik op mijn fiets spring hoor ik achter me; "Goed gedaan Essie!" Dat was Wout, huhh...?! Dan heeft ie niet zo goed gezwommen is mijn conclusie, normaal zit hij ruim voor mij. Later blijkt dat we naast elkaar hebben gezommen, Wout had mij herkend, ik had niks gezien.

Goed, op de fiets. De eerste klim komt al snel, ruim vijf minuten na de start van het fietsen. Dat is even pittig, nog niet echt goed omgeschakeld en hartslag nog behoorlijk hoog. Het is ook hier redelijk druk met toeschouwers, leuk! Zoals altijd word ik veel ingehaald, voornamelijk door mannen. De eerste paar vrouwen die mij passeren zijn pro's gezien hun lage rugnummers.

Ronde één gaat redelijk, bij de doorkomst kijk ik op mijn horloge en zie dat ik ruim 70 minuten heb gefietst. Dat is niet echt snel. Nou ja, ik doe mijn best en harder is niet echt mogelijk. Vlak voor de laatste klim (drie per ronde) in de tweede fietsronde merk ik dat ik het zwaar heb. Dat weet ik doordat ik wat negatieve gedachten krijg; "Ik wil niet meer, hierna moet ik nog zo'n hele ronde, ik word alleen maar ingehaald..." Dat soort niet-helpende gedachten. Je zou misschien van mij verwachten dat ik deze gedachten vakkundig kan uitdagen, maar op zo'n moment gaat dat echt niet. Het gevoel van zwaar, irritaties en frustratie overheersen en voeden de negatieve gedachten. Ik bedenk me dat dit niet mijn parcours is, ik heb het geprobeerd, maar nee Esther, dit moet je niet meer doen, niet meer willen. Nooit meer meedoen dus in Gerardmer. Dat hielp een beetje.

Wat ook wel hielp was dat het looponderdeel in zicht kwam. Ik weet dat ik best sterk loop, dus wellicht kan ik daar wat positieve vibes opdoen. Maar eerst nog een ronde fietsen dus. De derde ronde valt ook zwaar, op het parcours is het aanzienlijk rustiger en voor mijn gevoel lig ik helemaal achterin de wedstrijd. Eindelijk kom ik bij het parc fermee aan en mag ik wisselen. De wissel gaat weer snel - wederom in de mannentent - snel nog een gelletje en hup het loopparcours op. Mijn Polar geeft 4 uur 17 aan, "nou - denk ik - knappe meid als ik binnen de 6 uur finish!" Dit wordt echt een lange race.. Maar eenmaal op het loopparcours voelt het al snel beter. Lekker inhalen, kan ik eindelijk wat terugpakken! Mijn wraak is mild maar zoet.

De eerste ronde zijn de kuiten nog wat stijfjes, dat merk ik vooral in het stijgende gedeelte van het parcours. Pittig, maar ook hier haal ik andere atleten in, goed voor het gemoed. Ondertussen kijk ik ook wat om me heen. Door te kijken naar de gekleurde bandjes om de pols (die aangeven in welke ronde iemand loopt) kan je zien waar de betreffende persoon in de race zit. Hieruit concludeer ik dat ik toch niet helemaal achterin de race zit. Dat helpt ook.

In mijn tweede loopronde wordt het drukker op het parcours. Braaf neem ik iedere 20min een gel en bij de verzorgingsposten neem ik een slok cola om mijn maag rustig te houden. In de derde en laatste loopronde is het nog voller op het parcours, ik zigzagslalom om andere atleten heen. De meeste haal ik in, slechts af en toe word ik ingehaald door een snelle man. Uiteindelijk ben ik alleen in de eerste loopronde ingehaald door snelle (pro) dames. Zelf heb ik een behoorlijk aantal dames ingehaald. Maar geen idee of dat concurrerende dames waren, ik kon natuurlijk niet zien tot welke agegroup zij behoren.

Nog tijdens de race bedenk ik me dat mijn tijd zo slecht is dat ik no way voorin mijn veld eindig. Het kan me ook niks schelen, hoeven we ook niet te wachten op de prijsuitreiking - die om 19 uur gepland stond - en kunnen we in ieder geval vlot naar huis.

De laatste 2 kilometers zijn altijd het fijnst - mentaal gezien dan - je bent er bijna, je kan de blijdschap van "finish"al bijna voelen. De benen echter hebben het wel zwaar, branden, willen niet verder. Er ontstaat een soort koker waar je doorheen loopt, je zintuigen staan op scherp maar ook weer niet, heel vreemd eigenlijk.

De laatste twintig meter! Finish in zicht. Ik zie de tijd 6.05 en nog wat, nog even aanzetten. Net niet gehaald. 6.06.07 in het eindresultaat. Mijn naam wordt omgeroepen en ik stort me over de railing, ik ben klaar, en af! Jeetje, wat een zware race! Nadat ik een beetje ben bijgekomen loop ik verder richting de tenten waar van alles en nog wat te krijgen is. Ik krijg ondertussen een handdoek en een medaille omgehangen en een derde persoon verwijdert de chip van mijn enkel. Vervolgens word ik in een rij gezet waar je een overzicht krijgt van alle tussentijden en klasseringen.

Onderaan mijn papiertje staat: overall 489 (1 senior 4 Femme). He...?! wat betekent dat nou? Na ruim 6 uur sporten werkt het hoofd vaak niet meer helemaal als normaal, alles duurt wat langer. Ben ik nu vierde dame? Ik kijk bij een willekeurige ander op het resultatenoverzicht, waar ik ook geen wijs uit word, maar volgens deze man ben ik eerste dame. He?! Ik snap er niks van... Op dat moment zie ik Wouter en Eva. Blij om elkaar weer te zien, Eva is niet helemaal fit, is heel diep gegaan en heeft de 3de plek behaald bij de pro-dames. Ze is niet helemaal tevreden maar heeft wel alles eruit gehaald en moest zelfs even bij de EHBO langs.

Dan blijkt toch echt dat ik eerste ben, Wouter feliciteert me enthousiast, terwijl ik er maar wat stoicijns bij sta. Besef het nog niet en eigenlijk ben ik ook nog wat narrig van de race. Het was zwaar, ik ben over een bepaalde grens gegaan waar ik wat chagrijnig van word. Later, na enige herstel, ben ik - uiteraard - blij met mijn prestatie.

En dus 's avonds toch naar de prijsuitreiking. Daarvoor willen we nog snel iets eten met elkaar. Eerst douchen in de hotelkamer bij Eef en Wout, auto inpakken met alle spullen zodat we straks gelijk kunnen vertrekken. Het thuisfront blijkt helemaal op de hoogte, er was een live-verslag op de website, dus Fred heeft iedereen weer op de hoogte gehouden. Mijn mobiel stond al weer nokvol met felicitatie-smsjes, echt super leuk dat iedereen zo meeleeft!

Onze maaltijd nuttigen we in een veredelde snackbar. Het is Gerardmer kennelijk de gewoonte dat de restaurants tussen 17 en 19 uur dicht zijn, helaas! Gelukkig smaakt alles, dus ook de hamburgers en 'rijke'tosti voor mij smaakt ons voortreffelijk. En dan op naar de prijsuitreiking. Het begint op tijd(!) en alles gaat lekker vlot(!!) dus ik sta al snel op het podium, in mijn jurkje volgens de traditie van Eva. Ik mag een fles champagne plus een fietsshirt in ontvangst nemen. Daarnaast ben ik namens de organisatie uitgenodigd om volgend jaar weer deel te nemen..
Tja, wat had ik ook al weer tegen mezelf gezegd een paar uur geleden... ? ;-)