Updates

Food, Zweet, en (geen) Kranen

River Mountain Trail Loop, op de achtergrond Las Vegas
Vegas, Day two.

Goed geslapen, wakker @ 6:30 uur, en dus: ready to go! Ons appartement is prima, goede plek, ruim, met twee televisies (Why?), iedere dag houskeeping, keuken met grote oven, magnetron en afwasmachine.

Klein detail: we hebben niets om in de afwas machine te zetten... Geen borden, geen glazen, geen bestek, geen pannen. Bij navraag aan de receptie blijkt dit te kloppen “There isn’t any kitchen stuff in the appartment hon’ ” werd mij 'very American' medegedeeld. Dus hadden wij een taakje erbij.

Gezien onze uit-eten-ervaringen van vorig jaar, restaurants zijn voornamelijk fastfoodbedrijven (ik noem een Taco Bell, Omelet house, Mac Donald, KFC, Domino Pizza’s, Subway, ...) wilden we dit jaar eigenlijk niet vaker dan eenmaal door de vreetschuurgehaktmolen gedraaid worden. Dus wij hebben bij de Wallmart voor 18 dollar totaal het minimum aan afwasmachinevulling ingekocht.

Het vervelende is dat we ook geen koffie bij het opstaan hebben. Natuurlijk zouden we een cursus Creatief met met koffiefilters kunnen volgen, maar goede koffie in de ochtend is wel een beetje een ding. Dus hebben we een prachtig excuus om iedere ochtend langs de enige kwaliteitsfastfoodketen in Vegas te rijden: Starbucks. Op nog geen twee mijl van ons hotel doen we de complete Drive-Thru Experience en beleven wij zo ons eigen stukje American Dream.


Genoeg over het eten en drinken hier. Let’s talk temperature, of beter gezegd heat. Ik ben blij dat we zo vroeg naar Vegas vertrokken zijn, het trainen in deze warmte is belangrijk om te wennen voor de dag van de race. Dat heb ik vandaag ondervonden.

We vertrokken op tijd naar the River Mountain Trail Loop. Dat is een speciaal aangelegd fietspad met behoorlijk wat steile klimmetjes. Het pad is 34 miles, ongeveer 55 km, zonder watervoorzieningen, dus je moet voldoende vocht meenemen. The RMTL heeft zijn eigen website, de vrijwilligers blijken - terecht - erg trots op hun aangelegde asfaltpad. Aan de andere kant zijn Amerikanen trots op iedere scheet die ze laten... (Het pad is nog ‘under construction’.)

Even voor tien uur zat ik op de fiets, met twee volle grote bidons op mijn fiets. Fred zou op hetzelfde pad een stuk gaan skeeleren. Ik fietste naar het noorden: het pad liep voornamelijk bergaf, met hier en daar een korte steile klim. (Sorry coach, 2 uurtjes in zone 0 is dus niet gelukt). In deze hitte wordt je keel heel droog, omdat de lucht zelf zo droog is. Het vocht in je mond en neus droogt gewoon op. Meest van de tijd heb je je bidon in je hand, kleine slokjes nemend om je mond van vocht te voorzien.

Na 25 minuten en vooral afdalen (Hf zo’n 75 - compenseert voor de klimmetjes in Hf 160) hield het pad op. Omkeren dus. De eerste bidon was al op, dus voor nog ruim 1,5 uur had ik nog eentje over. In de auto hadden we een gallon (bijna 4 liter) aan water, dus als ik terug was kon ik mijn bidon vullen, om dan nog een half uur door te fietsen naar het zuiden.

Terug bij de auto was Fred er niet. Jeetje, heb je een facilitair manager bij je, heeft ie een dubbele agenda! Goed, moet zeggen dat ik ook een beetje ongerust was, inmiddels was er ruim een uur voorbij en hij zou maar even gaan skeeleren...

Ik ben doorgefietst, en als snel kwam ik Fred tegen. De weg liep iets af, en hij ging als een speer (Meep-Meep-Roadrunner, of toch de coyote?). Ik kneep nog in mijn remmen maar hij reed door - skeelers hebben geen remmen (toch de coyote dus).

Ik vond het best. Blij dat ik hem gezien had. In deze dorre, imposante omgeving met deze warmte word je een beetje angstig voor de brandende zon op je lijf en kop, de droogte in je keel. Het gekke is dat je nauwelijks lijkt te zweten, omdat het gelijk opdroogt. Daarbij zie je nauwelijks ‘leven’, mens noch dier. Je voelt je echt alleen, met de hitte wel te verstaan.

Na 2 uur fietsen was ik weer bij de auto (en mijn soigneur). We staan een beetje bij te komen naast de auto, maar echt afkoelen kan niet. Uit nood zijn we maar in de auto gestapt en terug naar ons hotel gereden. Airco zachtjes aan, het afkoelen begint, eindelijk blijft het zweet liggen op de huid. Gelukkig is er thuis de douche.

‘s Middags zijn we naar een outlet-shoppingmall gegaan, beetje geslenterd door een groot winkelcentrum, na 12 uur moet je je hier echt niet te druk maken. Kleine terzijde: op raceday ben ik op dit tijdstip aan het lopen. Een halve marathon die totaal onvoorspelbaar zal verlopen, vanwege de ‘heat’, maar meer nog door de vraag hoe mijn blessure zich zal houden.

Mentaal kan ik het aan; na Wiesbaden kan ik bijna alles aan. Zelfs de onzekerheid...

Bonusmateriaal van de dag: filmpje van de fontein bij het Bellagio-hotel op de Strip:



Geen opmerkingen:

Een reactie posten

Esther Brakenhoff Shared by WpCoderX Copyright © 2014

Mogelijk gemaakt door Blogger.