Het is bij iedere Ironman weer hetzelfde. Tot vier dagen voor de wedstrijd heb je twee soorten triatleten: zij die hun energie, spanning, en zenuwen kwijt moeten, en zij die zeker zijn van hun winter. Die laatste groep traint minder, en rustiger. Dit jaar hoor ik bij die laatste groep. #ChillphaseOneEn dus lieten Lieke en ik ons deze woensdag zonder bezwaar inhalen door een andere dame. Goed gekleed, goede fiets, staand op de pedalen knalde ze ons in een klimmetje voorbij. Om 50 meter verderop hard op haar zadel te landen. Werden wij niet bang van...
Op de terugweg van dat ritje hebben we nog een schildpad ‘gered’, of in ieder geval in de goot doen belanden. Hij zat aan de rand van de weg, vlak naast een steile greppel. Superwomen die we zijn, hebben we Stoffer voorzichtig naar een veilige plek gebracht. Stoffer bleef de rust zelve, een voorbeeld dat aanstekelijk werkte. #ChillphaseTwoVanaf donderdag zie je alle triatleten in een glijvlucht naar totale ontspanning gaan, ook de nerveuzen. Iedereen gaat en masse op de waakvlam. Het tempo gaat eruit, de trainingsuren worden minder, men laat zich zonder gene inhalen bij het wandelen door de eerste de beste all-inclusive bejaarde, ook al draagt die een startnummer.
‘s Ochtends ben ik helemaal naar zee gelopen (50 meter) om naar de zwemclinic van Jan Sibbersen te kijken. (Schijnt in plané te kunnen zwemmen: 3,8 km binnen 45 minuten of zoiets bionisch.) De clinic was meer wetsuitpasdag van Sailfish, niets bijzonders dus.
Nadat ik was bijgekomen van alle commotie, het vele water, de korrels zand en de zeer aanwezige zon, heb ik een uurtje gefietst, in hartslagzone nul. Voor de leken onder jullie: dat is de hartslag waarop een vishengel in slaap valt.
Al na 20 minuten was ik overtuigd dat ik moe was. Niet gewoon moe, maar kapot moe. Ik heb serieus overwogen om te keren en te gaan rusten. Ik herkende dit als #ChillphaseThree, het grote sparen voor race-day is taking over...
‘s Middags een laatste ‘zwemtraining’ met Dick, Peter, Mink, Bram en Ruud. Het was meer flaneren langs de kustlijn dan een serieuze training. Zwemmen is toch wel mijn meest stabiele onderdeel, het gaat zelfs goed en hard als het hoofd er niet bij is.
Na de zwemtraining nog even in de zon aan mijn kleurtje gewerkt. Gewoon, omdat het kan... #ChillphaseFour
Vandaag, vrijdag, ging ik in de overdrive: na het verplichte fietsje inleveren (langste Parc Fermé voor een Ironman ooit), half uurtje ‘joggen’, briefing, etcetera sloeg ik phaseFive over en landde midden in #ChillphaseSix. Vol trots kan ik u zeggen dat ik helemaal niets interessants te melden heb over mijn dag.Morgen is het zover, seizoen 2011 begint. Mijn start is om 8:10 uur, mijn age-group bestaat uit ongeveer 50 dames, mijn startnummer is 202, en mijn finishtijd wordt...
Dat zien we aan de finish wel weer. Welterusten!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten