Raceday !!

Het kortst mogelijke verslag van de wedstrijddag luidt: het was geweldig! 

Vooraf was het mijn voornaamste wedstrijddoel om de race te volbrengen, om op een ontspannen manier te kunnen omgaan met (eventuele) moeilijke momenten of andere beperkingen onderweg. Want hoewel vijf uurtjes in een mensenleven helemaal niet veel is, kan er in vijf uur racen veel gebeuren. 

Zeker wanneer je rekening moet houden met een 'oude' blessure.

Tijdens de laatste wedstrijd, iets meer dan een maand voor dit WK, voelde ik dezelfde pijn in mijn been als ik in 2011 had. In dat jaar had die blessure voor een enorme deceptie gezorgd bij het WK in Las Vegas. 

Deze pijn maakte me bang voor een herhaling van dat rampscenario. Terwijl dit WK hier in Mont-Tremblant juist ook was bedoeld om dat dieptepunt goed te maken, recht te zetten, om af te rekenen met, om genoegdoening te halen uit, of hoe je het nog meer kan uitdrukken.

Gezien alle tegenslagen van het afgelopen jaar - de stress door alle onrust op mijn werk werd me te veel, en ook privé was het een jaar zonder rust - zou ik zo'n klap nu niet nogmaals kunnen en willen verwerken. Dan liever niet starten.

Wonder boven wonder had ik de laatste twee weken geen last tijdens de (aangepaste) trainingen. En dus stond ik gisteren met een beetje lef, en toch nog met een klein beetje vertrouwen, aan de start van mijn derde WK. Ik was vast van plan om niets mij nog in de weg te laten staan om er een mooie dag van te maken. 

De laatste uurtjes voor de start was ik erg relaxed. Achteraf vond Fred me wel erg relaxed. Toch was de juiste wedstrijdspanning er wel. Dat merkte ik toen ik Fred gedag zei om naar de startvakken te gaan. Ik was bijna in tranen. 

Het laatste halve uur, toen alle start-waves voor de mijne het water in gingen, hielp om nog meer 'in the zone' te komen. Toen ik eindelijk het startvak in mocht was ik er helemaal klaar voor. Ik stond vooraan, op het randje van de waterlijn. Daar hoor ik, zwemmen is mijn sterkste onderdeel. 

Ik was goed weg, en heb hard gezwommen. De mannen 50-55 die vier minuten voor ons gestart waren, werden al voor het eerste keerpunt op 900 meter ingehaald. Ik zwom, met alle respect, tussen de walrussen door. Prettig is anders, maar het heeft me niet uit mijn focus gehaald. De laatste tweehonderd meter moest ik flink doorpezen. Wel had ik een aantal dames die hard gestart waren ingehaald, mijn gevoel gaf aan dat ik best wel eens erg voor in het veld kon zitten. Dat bleek: ik kwam als tiende het water uit, met een tijd van 28.58. 

De wissel was erg lang. Mijn Garmin gaf aan: 870 meter vanaf moment dat ik uit het water kwam totdat ik weer op mijn fiets zat. 5 minuut 33. Lang dus. 

Op de fiets was het genieten: het parcours, de omgeving, de enthousiaste vrijwilligers. Een paar keer heb ik met tranen in mijn ogen op de fiets gezeten. En ik ging prima, het parcours viel me mee ondanks het wedstrijdtempo. 

De wind op Highway 117 was sterk. Ik zag dat veel atleten niet goed tegen de wind in konden fietsen, ik haalde er veel in terwijl op een eerder stuk van het parcours ik bijgehaald werd in een klim of in een afdaling. Ik was ontspannen in mijn hoofd, licht, en die harde wind kon ik positief benoemen. Mijn motto was: 'I am from the Netherlands, I know the wind and I love it!' 

Mijn benen deden wat ze moesten doen; hard gaan. De eerste 60 km waren zo voorbij. Het laatste gedeelte, het venijn zoals ik al eerder zei, daar zou ik het toch wel wat zwaarder krijgen. 

Dat vermoeden werd niet bevestigd. Natuurlijk voelde ik wel dat mijn benen vermoeid waren - vooral op de klimmetjes - maar ik kon goed druk houden. Blij dus. Totale fietstijd 2:43. daar was ik behoorlijk tevreden mee, zeker op dit parcours! 

Met blij vertrouwen naar het parc fermee. Een geweldige wissel, je krijgt zo'n gevoel van efficiëntie als je fiets bij binnenkomst wordt aangepakt. Mijn tas opgeraapt, schoenen aan, en gaan. In 39 seconden was ik weg. Dat maakte ook die eerste wissel een beetje goed. 

Het loopparcours had ik niet verkend. Wel wist ik dat het zeker niet vlak was, en dat er in de eerste kilometer een behoorlijke klim was. Het overgrote deel daarna was glooiend, en op de terugweg door het skidorpje was er weer een behoorlijke klim, en de bijbehorende behoorlijke afdaling. 

Er moesten twee rondes gelopen worden. Ik had een goed tempo te pakken, ik liep ontspannen en ook fysiek bleef alles in die eerste ronde rustig. In de vorige twee halve triatlons van dit seizoen heb ik nogal wat moeite gehad met de omschakeling van fietsen naar lopen, vooral dat mijn middenrif steeds in de kramp trok. Nu had ik daar geen last van. 

Na die eerste ronde liep ik op een schema van ongeveer 1.40 - 1.41 op de halve marathon. Ook gezien het parcours, waar nauwelijks vlakke meters in zaten, een prima tijd. Tempo vasthouden dus. Ik haalde voornamelijk andere atleten in, slechts af en toe kwam er een hele snelle aan mij voorbij. 

Zo rond het dertiende kilometer begon het trekkende gevoel van mijn blessure wat op te spelen. Ik heb het geregistreerd en ben vervolgens stug doorgelopen. Ik bleef er zowaar rustig onder. Wat een winst! 

Tussen km 13 en 15 heb ik het wel even lastig gehad, de pijn zwol aan en mijn middenrif begon ook te piepen. Wederom ben ik kalm gebleven en heb met aandacht voor mijn ademhaling mijn middenrif tot rust gebracht. 

En toen kwam het besef: eigenlijk, ondanks het trekkende gevoel van de blessure toenam, vooral tijdens de afdalingen, ging het wel. Ik kon het tempo vasthouden. 

Voor ik er erg in had, was ik bij km 19. Daar wist ik dat ik het zou halen. Het zou me lukken om zonder brandende blessurepijntjes, zonder  te moeten wandelen, zonder negatieve gedachten en angsten de finish te halen. 

 De laatste 300 meter afdalend naar de finish waren heerlijk. Hard ging ik! Ik had me voorgenomen om met twee armen in de lucht over de streep te komen, om op de lijn even te stil te staan, zoals mijn zwemtrainer Marcel mij gevraagd had. Hij wilde me niet missen bij mijn finish.

Twee armen in de lucht, dat is precies wat ik deed. Het was me gelukt om vertrouwen te houden!

Na de finish ging alles opeens heel erg snel. In de drukte van het finishgebied zaten en liepen allemaal etende, drinkende, en gelukkig voornamelijk blije atleten. 

Ik wilde Fred zien, ik was zo blij, ik voelde hoeveel er van mij af viel, en hoezeer dit mij raakte. Fred had mijn finish natuurlijk gezien, en we vonden elkaar snel. In tranen was ik, nu merkte ik pas hoe belangrijk het voor me was dat het vandaag op deze manier zou aflopen, hoe zeer ik dit nodig had. 

En, durf ik eindelijk te zeggen; ik heb het ook verdiend. Ik heb hard gewerkt - zoals ik mijzelf ook ken - en niet altijd gekregen wat ik graag wou. Zo gaat dat soms. 

Soms is het namelijk ook goed, beter zelfs, om wat minder hard te werken, om de zaken wat meer op zijn beloop te laten. Dan is het misschien niet perfect, maar wel goed genoeg voor nu. Daarvoor is vertrouwen nodig, en dat vertrouwen is wat ik in de aanloop naar deze race heb (moeten) leren. Dat vertrouwen heeft zich in de race uitbetaald. 

En nu, nu is het vakantie en ga ik eens uitproberen of ik de zaken nog meer op zijn beloop kan laten, met het vertrouwen dat het allemaal wel goed komt. Ik ben benieuwd.