Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb me ingesteld op een reis waarbij we ons voornamelijk per auto of per voet verplaatsen. Ik hoef dus eigenlijk helemaal niet veel kleding mee te nemen. Dus pasten al mijn spullen in een halve koffer. (Dit tot grote verbazing van de oud-klimmer).
Ook ervaring: ik had een halve dag 'gereserveerd' voor het inpakken van de fiets. Dat zou toch genoeg moeten zijn om zonder stress die klus te klaren. Nee, dat is het niet.
In de eerste plaats kon ik de pedaalsleutel nergens vinden, dan maar geprobeerd met de waterpomptang maar die beschadigde het pedaal. Dus zette ik mijn eerste hulplijn voor die dag in. Fred gebeld; die pedaalsleutel, had hij die niet gezien bij het opruimen van de schuur, ik zou zweren dat hij daar lag? Nee, volgens Fred niet. Op alle andere plekken die hij opperde had ik (natuurlijk! :-)) al gezocht.
Tweede hulplijn van de dag (gaat lekker zo), W.W. (alias de man die alles kan): Wouter Wierenga. Nogmaals uitleg gevraagd over hoe de pedaal en de sleutel te hanteren, uiteindelijk zijn pedaalsleutel geleend.
Bij thuiskomst lukte het mij zowaar een van de twee pedalen te verwijderen. De tweede niet. Daarmee was het klaar, op dat moment besloot ik dat ik in het vervolg mijn fiets niet meer zelf uit elkaar haal. En vooral besloot ik, dat dit niets afdoet aan mijn "stoere-vrouw-image".
Uiteindelijk is de fiets natuurlijk - met hulp van Fred - prima in de koffer gegaan en stond de koffer twee dagen voor vertrek klaar. De volgende dag kwam ik er achter dat de fietspomp nog keurig in de schuur stond. Niet handig. De oplossing: een handzamer model aanschaffen in Canada.
Het weghouden en (leren) hanteren van stress is - zekere een paar dagen voor vertrek - een dagtaak.
De reisdag levert ook altijd wel wat stress op en ook al ben je zelf helemaal voorbereid en georganiseerd, dan zorgen externe factoren er wel voor dat de stress weer wordt aangewakkerd.
In Frankfurt moesten we overstappen, dus opnieuw aanmelden bij Air Canada. De dame achter de balie vroeg of we met twee of drie bagagestukken reisde. Met drie, de fietskoffer was apart gelabeld. Op Schiphol was de steward waarschijnlijk zo onder de indruk van de grote koffer geweest (stress?), dat hij vergat aan te geven dat de koffer, via Frankfurt, naar Montreal Airport moest. Nu stond er aangegeven dat de koffer naar Frankfurt ging en de dame kon dat niet wijzigen. Althans, wel op haar scherm, maar natuurlijk wordt dat niet doorgegeven.
Ik had gezien dat de fietskoffer uit het eerste eerste vliegtuig was gehaald en met een aantal andere koffers vertrok. Mij maak je niet wijs dat twee uur later, wanneer de eindbestemming verandert van Frankfurt naar "over zee" de koffer nog even opgehaald wordt.
Maar dit alles werd natuurlijk niet door mevrouw aan ons gezegd, ze beweerde zelfs dat zij er van overtuigd was dat de koffer straks, met ons, in het vliegtuig zou zitten dat over de zee zou vliegen. Om een lang verhaal kort te maken; niet dus. En nu, een ruime dag later, wacht ik nog op mijn fiets.
Ook deze stress heb ik vakkundig kunnen loslaten - ik word er nog eens goed in.
De aankomst in Canada is verder prima verlopen, vooral de upgrade van de auto (voor dezelfde prijs!) - want de middenklasse-auto's waren helemaal op - maakte veel goed. Wat een bizar grote auto, en hij rijdt super!
Maar natuurlijk hebben we ook met de auto wat gedoe. Er lekt benzine, of iets wat daar naar ruikt, van onder de auto. Ik vond al dat de tank zo snel op ging. Oké, het is een grote auto die veel gebruikt en oké, ik heb gisteren even een paar keer flink het pedaal ingedrukt om even alle kleppen open te zetten, in wielertermen 'het grote mes', maar daar verbruik je toch niet een halve tank mee in één dag?! In zo'n tank gaat minstens honderd liter?
Na veel frustratie - aan Freds zijde - vanwege een onbereikbare, onduidelijke en ongrijpbare helpdesk - is het na een uur gelukt om een capabel persoon aan de lijn te krijgen en wachten we nu dus niet alleen op een fiets, maar ook op een nieuwe auto.
Vandaag zijn we - als eerste verkenning - naar het ski-dorpje Mont Tremblant gereden om alvast een beeld te krijgen van het wedstrijdgebied. In een woord: Schitterend!! Echt waar, het hele dorpje ademt sportiviteit uit. Ironman en triatlon is daarbij goed vertegenwoordigd en er lopen en fietsen ook al een behoorlijk aantal triatleten door de omgeving.
Het Wk 70.3 Ironman is al de vierde triathlon die hier sinds juni wordt georganiseerd en ze zijn er hier trots op. Dat belooft wat straks op wedstrijddag, net zoveel enthousiasme van de vrijwilligers en toeschouwers als van de atleten zelf, dat wordt vast mooi volgende week!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten