Mijn laatste ‘update’ is al weer een tijd geleden. Na Rapperswil hebben jullie - behalve wat losse Twitter-flodders - niets meer van mij gehoord.
Een kort resumé overvlakkee:
In Rapperswil, Zwitserland, werd ik vierde in mijn categorie. De race verliep zoals verwacht: het zwemmen was goed, het fietsen was voor mijn doen ok, en het lopen was ook niet slecht. Helaas was een vierde plek niet voldoende voor plaatsing, maar wat ik belangrijker vond: net als in Alcudia was het geen uitgesproken goede race.
 |  |  |  |
Na Zwitserland deed ik de Zandvoort Circuit Triathlon, die een RunBikeRun werd. Daar eindigde ik op het podium. Ook in Woerden ging het best goed: ik won, en was ik drie minuten sneller dan vorig jaar.
Daarna zat er een pauze van een maand in mijn wedstrijdschema. Pas eind juli zou ik meedoen aan de Triathlon d’Alpe d’Huez, voor de derde keer. In de tussentijd werkte ik aan mijn fietsen: langere trainingen en langere tempo’s. Dat ging best aardig, al zeg ik het zelf.
Op dag één van onze ‘vakantie bij de Alp’ voelde ik een behoorlijk pijn in mijn linkerknie. Om een lang en vooral heel vervelend verhaal kort te maken; ik ben niet gestart bij de Alpe-triathlon om mijn blessure (dit woord heb ik zo lang mogelijk niet uitgesproken, maar vermijding houdt een keer op) rust te geven met als doel om twee weken later, op 14 augustus fit te zijn voor het EK 70.3 Ironman Wiesbaden.
Helaas lukte dat niet helemaal. In de wetenschap dat mijn knie gewoon belastbaar was, dat een pees aan de buitenkant van de knie geïrriteerd was, en dat ik drie weken niet had kunnen lopen door de pijn stond ik met een berg onzekerheden aan de start.
Wiesbaden betekende vorig jaar de start van een heel mooi najaar, geheel onverwacht plaatste ik me destijds voor het WK.
Nu was alles anders. Met coach Wouter had ik besloten om vol voor een snelle wedstrijd te gaan, hard zwemmen, hard fietsen en hard lopen tot het niet meer ging. Dat het ergens niet meer zou gaan was een reële mogelijkheid.
De race verliep, net als de andere Ironman 70.3 wedstrijden dit jaar, verre van ideaal. Ik wijt het aan een tekort aan voeding (bidon gemist). Met trillende benen kwam ik van de fiets af en de halve marathon was vooral een mentale strijd. Ik moest diep gaan om de finish te halen, maar mijn knie heeft het gehouden!
Halverwege hoorde ik dat ik vijfde lag (achteraf bleek dit zesde te zijn), een plek verbetering zou aanzienlijk meer kans geven op toch nog een slot voor het WK. Het verschil was ongeveer dertig seconden. Maar ik kon niet harder, ik was leeg en liep in een - voor mijn gevoel - slakkentempo zonder enige macht voor een versnelling. Ik besloot me te concentreren op het halen van de finish.
Totdat ik haar bij de verzorgingspost een ruime kilometer voor de finish ineens weer zag, wandelend! Ik heb niet gedacht, ben er voorbij gegaan, drinken kon ik genoeg na de finish, ik moest en zou voor haar over die eindstreep.
 |  |  |
Wat was ik stuk na de finish, en de pijn in mijn knie kwam dubbel zo hard terug. De eerste paar uren waren niet echt aangenaam, ik bleef maar zweten en wandelen ging nauwelijks.
Om vijf uur begon de prijsuitreiking, met aansluitend de slotverdeling. Ik heb tot het laatst getwijfeld of ik een slot zou accepteren, als ik het aangeboden kreeg. Zou mijn knie wel herstellen?
Uiteindelijk ging het heel snel; de nummers 1 en 2 waren beiden niet aanwezig, daarna werd gevraagd wie er naar Las Vegas wilde. De drie hoogst geklasseerden mochten gaan. Ik ben naar het podium gestrompeld en heb enigszins beduusd - ik had het echt niet meer gedacht na dit moeizame ‘netniet’ seizoen - het slot aangenomen.
Het ene seizoen is het andere niet. In 2010 gingen bijna alle wedstrijden vanzelf, mijn hoofd was sterk, ik was goed getraind en verscheen in vorm aan iedere start. Geheel onverwacht en ongedacht plaatste ik me voor het WK 70.3 in Clearwater. Mijn twaalfde plaats in de uitslag (F35) was het gevolg van mijn beste race ooit.
Hoe anders is het dit jaar; iedere wedstrijd ontaardde in werken, topvorm heb ik nog niet gezien.
Ook voor mij geldt blijkbaar de regel dat op een topseizoen een werkseizoen volgt. Mijn verwachtingen van een race zijn nu anders, en, belangrijker nog: mijn doelen zijn veranderd. Waar ik vorig jaar graag een goede race wilde neerleggen, had ik dit jaar ook nog die kwalificatie in mijn achterhoofd.
Of die scherpere ambities er voor gezorgd hebben dat de ‘flow’ weg bleef weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik nu met werken ongeveer even hard ga als vorig jaar in topvorm, soms zelfs sneller.
Ik ben nu erg blij dat ik dat slot heb. Het is een fijne beloning voor heel veel gedane arbeid. En ondanks dat mijn knie nog niet is zoals het wezen moet houd ik vertrouwen. Er is wel wat verbetering, het zou maar zo kunnen dat ik net op tijd hersteld ben.
Alle informatie over het WK kun je vinden op de pagina WK Ironman70.3 Las Vegas.
Vegas, here I come...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten